شخصاً اعتقاد دارم که در جبهه اگر کسی از ژرفای قلب طالب شهادت بود، به آن میرسید! بنابراین اگر کسی ادعا کند که من دلم میخواست شهید شوم، ولی توفیق نداشتم، باور نمیکنم، به شما هم توصیه میکنم باور نکنید. شهادت هدیهی جاریه در جبهههای دفاع مقدس بود و هر کس میپذیرفت لایق آن میشد؛ به عبارتی لیاقت هر رزمنده برای شهادت، در درک درست از موقعیت، اعتقاد عمیق قلبی و آمادگی برای شهادت و طلب کردن آن بود. برای تمام نیروهایی که در صحنههای آتش و خون حضور داشتند، لحظهای بوده که باید یک تصمیم مهم و حیاتی میگرفتهاند. اینکه چرا بعضیها در لحظهای که باید تصمیم میگرفتند بروند یا بمانند، ماندن را انتخاب کردند، دلایل متفاوت و شخصی دارد که هر رزمنده باید خود شرح دهد. نگارنده گمان میکرد پدر و مادر به او نیاز دارند – یک خبط بزرگ! – و ماند تا به زعم خود برای خانوادهی خود کاری را انجام دهد که خدای مهربان تضمین کرده است! ماند و هیچ غلطی نکرد و آن فوز عظیم را از دست داد. بین رفتن و ماندن فقط یک تصمیم فاصله بود، و خیلیها در همین منزل درجا زدند. اکنون چارهای نیست جز اینکه به یاد بیاوریم کلید در دست خودمان بود و گمش کردیم. میتوانستیم به جمع شهدا بپیوندیم و قصور کردیم. اما نکته این است که همواره میتوان مثل شهیدان زندگی کرد. میتوان مثل شهیدان فکر کرد و مثل ایشان عمل نمود. میتوان – و واجب است – که نام و یادشان و مرامشان را زنده نگاه داشت و پیامشان را منتشر کرد. میتوان با تأسی به ایشان و پیروی از راه پیروزمندانهشان، آماده و طالب شهادت بود.
نمیخواهم مثل بعضیها فقط در غم آن دوران مویه کنم و همه چیز را از دست رفته بدانم. میتوان ناشکری نکرد و آماده و خواهان شهادت بود. خدا را شکر که ماندیم و این روزها را دیدیم. ماندیم و پیشرفت کشور را به چشم خود دیدیم. ماندیم و اعتلای نظام جمهوری اسلامی را شاهد بودیم. خدایا تو را شکر میگوییم. اگر روزی بود که حتی از فروختن سیمخاردار به این ملت خودداری می کردند و برای تهیهی چند دست لباس غواصی و چند موتور قایق تفریحی میبایست در پوشش توریست به اقصی نقاط جهان سفر کنیم، اکنون تو را سپاس میگوییم که تولید کنندهی پبشرفته ترین تجهیزات نظامی هستیم. تو را سپاس می گوییم که ماندیم و دستیابی کشورمان را به فنّاوری صلح آمیز هستهای (آن هم به صورت بومی) شاهد هستیم. تو را شکر میکنیم که عزت و سرافرازی ملت و دولت جمهوری اسلامی ایران را به نظاره نشستهایم. تو را هزاران مرتبه سپاس میگوییم که شاهدیم رئیس جمهور محبوبمان در خانهی کفر و و در دانشگاه امریکا، با یاری پروردگار، مکر دشمنان را به خودشان بازگشت داد و با عزت از آرمانهای بشر دوستانهی کشور اسلامیمان سخن راند و مورد تشویق دانشجویان و اساتید امریکایی قرار گرفت و سیاستمداران استکبار، بر پیروزی ملت ایران و رئیس جمهورمان صحه گذاشتند. خدایا تو را شکر می گوییم که ماندیم و ذلت دشمنان و تحقق فرمایش حضرت امام خمینی (ره) را دیدیم که فرمودند:«امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.»
آری! خدا را شکر میکنیم، راه شهیدانمان را ادامه میدهیم و در اشتیاق شهادت روزهایمان را شام و شبهایمان را صبح میکنیم و به خاطر خواهیم داشت که آمادگی برای شهادت و اشتیاق رسیدن به این سعادت بینظیر، در ادعا و سخن خلاصه نمیشود و باید اسباب بزرگی همه آماده نمود و به فضل الهی امید داشت.
الهمّ الرزقنا توفیق شهادت فی سبیلک. |