اگر می‌نویسم ...

وبلاگ نویسی برای این جانب هم یک تفریح است و هم یک ضرورت و البته هم‌زمان یک تهدید هم هست. وقتی می‌نشینم و حساب می‌کنم که اگر کاری خالصانه و برای خدا نباشد، ترک آن کار ضروری است، چاره‌ای جز تعطیلی وبلاگ نمی‌بینم. خوش‌حال نشوید، قصد تعطیلی وبلاگ را ندارم. می‌خواهم عرض کنم که بارها و بارها از نوشتن علنی در وبلاگ دست کشیده‌ام و هر بار به دلیلی و اغلب به تأکید دوستان، تسلیم شده و به مدار وبلاگ بازگشته‌ام. یادم نمی‌رود که جدی‌ترین عزم جدایی‌ام از وبلاگستان را مهندس فخری (مدیر پارسی بلاگ) درهم‌شکست و در تماس تلفنی در پاسخ استدلال این جانب گفت:«اگر بنا باشد به دنبال خلوص صددرصد باشیم، باید همه‌ی کارها را تعطیل کنیم». آن روزها کاربر فعال پارسی بلاگ بودم و چه بسا ایشان به گمان رنجش این‌جانب قصد دل‌جویی داشته، اما واقعیت این بود که خود را دارای ضعف‌های گونه‌گون می‌دیدم و می‌بینم.

در روند وبلاگ نویسی به سوژه‌هایی می‌پردازم که یقه‌ام را می‌گیرند. گاهی سیاسی است، گاهی ورزشی، گاهی ادبی، گاه ارزشی، گاه با موضوع دفاع مقدس است، زمانی در باب نت و وبلاگ و همکاران قلم می‌زنم و خلاصه هر چه در دم به سراغ این دل نیم‌دار(؟) بیاید.

می‌خواهم عرض کنم اگر در باب موضوعی می‌نویسم به معنی فخرفروشی و ادعا و اظهار فضل نیست. شاید گاهی شکلش و فیگورش این باشد، اما مطمئن باشید هیچ‌گاه داعیه‌اش را ندارم. مثلاً آنجا که از ولایت فقیه دم می‌زنم یا آنجا که از تهذیب نفس می‌گویم یا از ائمه (علیهم السلام) و یا از انتظار می‌نویسم، به این معنی نیست که خودم از این توشه‌ها بهره‌ای دارم. و اگر لازم است همین‌جا و در همین ماه عزیز اعتراف می‌کنم که اگر می‌نویسم به این معنی نیست که این مفاهیم در اندیشه و رفتارم نهادینه و ملکه شده، نهایتاً می‌تواند به این معنی باشد که این موضوعات در هنگام نوشتن ذهن پریشانم را به حدی انباشته که چاره‌ای جز نوشتن و رها شدن نداشته‌ام و می‌توان نوشته‌های بنده را نوعی اندیشیدن مکتوب دانست. همین و همین! و خاکم به دهان اگر مدعی فضل و فرهیختگی باشم.

دعا بفرمایید.